Tα σούπερ μάρκετ DIA τα θυμάστε;
Μπήκαν εντυπωσιακά στη ζωή μας στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας.
Η DistribuidoraInternacional de Alimentación, S.A. (DIA, που σημαίνει ημέρα στα ισπανικά) είναι ισπανική αλυσίδα σούπερ μάρκετ, η οποία ιδρύθηκε το 1979. Ακολούθησε για καιρό πολιτική μείωσης των τιμών μέσω της ελαχιστοποίησης του λειτουργικού κόστους.
Είχε φιλόδοξο σχέδιο διεθνούς επέκτασης με τα πρότυπα καταστήματα Dia στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Ισπανία, την Ελλάδα (όπου η Dia Hellasεξαγοράστηκε το 2010 από την Carrefour) και την Τουρκία, στην Πορτογαλία με καταστήματα “Minipreço”. Είχε.
Στα μέρη μας δεν τα κατάφερε. Η εξαγορά της από την Carrefour και την Marinopoulos, την έβγαλαν από την καθημερινότητά μας.
Ισως κι από τη μνήμη μας. Η επανάσταση με τις χαμηλές τιμές πέτυχε, αλλά δεν είχε συνέχεια για τη Dia. Τώρα, δέκα χρόνια μετά είναι έτοιμη να κατεβάσει ρολά. Η αλυσίδα σούπερ μάρκετ στην Ισπανία δήλωσε απώλειες 352 εκατομμυρίων (!) ευρώ, ανακοίνωσε 2.100 απολύσεις και προχωρά σε καθεστώς χρεωκοπίας.
Η πτώση των πωλήσεων κατά 11% την περασμένη χρονιά και το αρνητικό πρόσημο των 166 εκατομμυρίων στην καθαρή θέση θα την οδηγήσουν σε δραστικές αποφάσεις. Αρχικά, θα χρειαστεί αύξηση μετοχικού κεφαλαίου.
Παρά την κατάσταση χρεωκοπίας μπορεί να συνεχίσει τη λειτουργία της χάρη στη στήριξη των τραπεζών που την έχουν δανείσει με υπέρογκα ποσά όλα αυτά τα χρόνια. Της εξασφαλίζουν ρευστότητα ως τον Μαϊο, αλλά θα χρειαστεί ΑΜΚ της τάξης των 600 εκατ. Ευρώ.
Η Morgan Stanley εγγυάται το ποσό εκτός κι αν το fund “Letterone” που κατέχει το 29% των μετοχών δώσει εκείνο 500 εκατομμύρια και πάρει μέσω της ΑΜΚ των 70,9% των μετοχών που δεν έχει στην κατοχή της.
Το ζήτημα είναι πως θα συνεχίσει η DIA τα επόμενα χρόνια. Στα χαρτιά και με δάνεια όλα εύκολα είναι. Εγιναν λανθασμένες οικονομικές κινήσεις και ανοίγματα σε αγορές που δεν την άντεχαν όπως η Κίνα και άλλα πολλά και διάφορα οικονομικοτεχνικά που θες μια διατριβή διδακτορικού για να τα αναλύσεις.
Η ουσία όμως ποια είναι; Καλές είναι οι χαμηλές τιμές μέσω της μείωσης του κόστους, αλλά στο τέλος όταν η αγοραστική δυνατότητα είναι μικρή τότε η κατανάλωση είναι μικρή και κέρδος δεν βγαίνει.
Μόνο αν δεν παίρνουν ούτε ευρώ οι υπάλληλοι ή τα προϊόντα σου είναι χαμηλότατης ποιότητας και κόστους μπορεί να βγει κάτι. Οποια κι αν είναι η κουλτούρα σε κάθε χώρα, ούτε οι ανταγωνιστές σου μένουν μονίμως αδρανείς μήτε ο καταναλωτής σου παραμένει αφελής. Οσο και να μην έχει λεφτά…
