ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Έτσι πίστευα και εγώ στην αρχή. Δεν είμαι γιατρός ούτε τέτοιες γνώσεις διαθέτω. Θα γίνει μια προσπάθεια να αναδειχθούν οι κοινωνικές διαστάσεις και εκφάνσεις του φαινομένου.

Το φαινόμενο επηρεάζει τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, την εργασία αλλά και την οικονομία. Σκοπός εδώ είναι να εστιάσουμε στην κύρια αλλαγή που θεωρώ ότι μας έφτασε στο σημείο που είμαστε τώρα. Στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Ο άνθρωπος εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν σέβεται το οικοσύστημα στο οποίο ζει. Αποψιλώνει τεράστιες επιφανείς, βάζει φωτιές, σκοτώνει άγρια ζώα πολλές φορές για πλάκα(!). Και δεν είναι μόνο αυτά. Εργοστάσια παντού βιομηχανικά απόβλητα, υποθαλάσσια μόλυνση είναι και κάποια ακόμα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της συνεχούς και απαράδεκτης παρέμβασης του ανθρώπου στη φύση. Με το πέρασμα του χρόνου και την συνέχιση της παραπάνω κατάστασης δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που λένε πλέον ευθέως ότι εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι βιάζομαι και ασελγούμε εις βάρος της φύσης.

Όπως είπα και πριν και εγώ θεωρούσα στην αρχή τον εχθρό αυτόν αόρατο. Δεν είναι όμως. Δεν είναι γιατί η ίδια η φύση πολλές φορές και με πολλούς τρόπους μας έχει κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου και της αλλαγής της ίδιας και εμείς απλά σφυρίζουμε αδιάφορα. Ανά κάποια χρονικά διαστήματα εξαγγέλλονται προτάσεις και μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά εφαρμόζονται δυστυχώς σπασμωδικά και όχι δυναμικά έτσι ώστε να παράγουν κάποιο αποτέλεσμα.

Αν ρωτάς εμένα θεωρώ ότι το κακό που έχουμε κάνει στη φύση είναι μεγάλο και η κατάσταση πλέον είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Για αυτόν ακριβώς το λόγο και αυτή φροντίζει να αμυνθεί και να διατηρήσει τη συνέχειά της σε αντίθεση με τον ανθρώπινο είδος που τις περισσότερες φορές σκέφτεται και δρα με βάσει το παρόν.

Η φύση αγαπά και σέβεται λοιπόν τον εαυτό της αλλά και τα άλλα έμβια όντα που ζουν και συνυπάρχουν μέσα σε αυτή σε απολυτή συνεργασία μαζί της.
Προσπαθεί λοιπόν με όποιο τρόπο μπορεί και με όσα μέσα διαθέτει (με ορατούς και αόρατους για τα μάτια του ανθρώπου εχθρούς) να απομακρύνει ή να μειώσει τον πληθυσμό με τον οποίο ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι συνεργάζονται λιγότερο καλά.

Μήπως λοιπόν ο εχθρός δεν είναι και τόσο αόρατος;

Μήπως όλα αυτά δεν είναι και τόσο τυχαία γεγονότα;

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως η κατάσταση που βιώνουμε τώρα υποθάλπετε και ελλοχεύει χρόνια τώρα. Η φύση χρησιμοποιεί όσο ποιο αποτελεσματικά μπορεί (δυστυχώς για εμάς) έναν μηχανισμό αυτορρύθμισης που διαθέτει και με τρόπο πολύ εύκολο και «αόρατο» βάζει στη θέση τους πληθυσμούς που απειλούν τη συνέχειά της.

Συνεπώς με όλες τις παραπάνω σκέψεις να είσαι βέβαιος πως η φύση θα βρει την άκρη της και θα προχωρήσει και με λιγότερους από εμάς.. Επαναλαμβάνω δυστυχώς. Ας είναι όλη αυτή η νέα κατάσταση και δοκιμασία για το ανθρώπινο είδος μια ευκαιρία να αναπροσαρμόσει ο καθένας από εμάς τον αξιακό του κώδικα τις προτεραιότητες του αλλά και τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του και τη φύση. Με σεβασμό πρώτα από όλα στον εαυτό του και έπειτα σε όλα τα υπόλοιπα.

Αλέξανδρος Κοβογλανίδης
HR – Business Psychologist