Παίκτης.
Ετυμολογικά είναι «αυτός που συμμετέχει σε ομαδικό άθλημα ή είναι άτομο που ασχολείται με τυχερά παιχνίδια. Γενικά είναι ο άνθρωπος που συμμετέχει σε οτιδήποτε παιχνίδι». Μάλιστα. Ποια είναι όμως η ψυχολογία του; Ο παράγοντας που θα επηρεάσει τις εξελίξεις του παιχνιδιού. Καλή η προετοιμασία, αλλά η ψυχολογία είναι εκείνη που θα καθορίσει το αποτέλεσμα.
Το έχουν αποδείξει τόσες και τόσες έρευνες. Η απορία, το κεντρικό ερώτημα για κάθε παίκτη θα έπρεπε να είναι «παίζω εν ου παικτοίς;». Δηλαδή, «αντιμετωπίζω σαν παιχνίδι πράγματα που δεν θα έπρεπε, διότι είναι πολύ σοβαρά, πολύ κρίσιμα ή ενδεχομένως έχουν ιερό χαρακτήρα». Είναι σοβαρό πράγμα ένας αγώνας ποδοσφαίρου; Έχει ιερό χαρακτήρα ένα στοίχημα, ένα τυχερό παιχνίδι;
Στον «Παίκτη» του Ντοστογιέφσκι «ένα απ’ τα βίτσια του Ρώσου συγγραφέα δίνει μια μορφή συμβολική, χειροπιαστή, σ’ ό,τι είναι η ίδια η ουσία του Είναι του: η αρρωστιάρικη μανία για τα τυχερά παιχνίδια.
Από μικρό παιδί έχει το πάθος των χαρτιών – αλλά μόνο στην Ευρώπη ανακαλύπτει το διαβολικό καθρέφτη της νευρικότητάς του: το Κόκκινο και το Μαύρο, τη ρουλέτα, αυτό το τόσο επικίνδυνο παιχνίδι μέσα στον πρωτόγονο δυϊσμό του.
Η πράσινη τσόχα του Μπάντεν, η ρουλέτα του Μόντε-Κάρλο είναι οι εντονότερες εκστάσεις του στην Ευρώπη: τον υπνωτίζουν πιο πολύ απ’ τη Μοντάνα της Σιξτίνα, απ’ τα αγάλματα του Μιχαήλ Άγγελου, απ’ τα μεσημβρινά τοπία, απ’ την τέχνη και τον πολιτισμό ολόκληρου του κόσμου. Ε
πειδή εκεί βρίσκει την ένταση, την τελεσίδικη απόφαση: μαύρο ή κόκκινο, μονά ή ζυγά, ευτυχία ή εκμηδένιση, χασούρα ή κέρδος – συμπυκνωμένα στα δευτερόλεπτα εκείνα που η ρόδα γυρίζει: η ένταση συγκεντρωμένη μέσα σ’ αυτή την αστραπή του πόνου ή της απόλαυσης, όπως τη λαχταράει η ιδιοσυγκρασία του» *. Μια ψυχολογία που ποικίλει. Ανάλογα με τον άνθρωπο, την παιδεία, τις καταβολές και την εκπαίδευσή του. Τα πάθη και τα λάθη του. Με διάφορες εκδοχές τα τυχερά παιχνίδια ήταν μέρος της ζωής του ανθρώπου.
Το εύκολο κέρδος, το ζωτικό ψεύδος ότι η τύχη θα είναι μαζί μας και πως την επόμενη φορά θα ρεφάρουμε. Δεν υπάρχει παίκτης, σε οποιοδήποτε είδος τζόγου, ο οποίος να μην προσδοκά κέρδος (Ladoucer et al., 2000). Τα όρια, πολλές φορές, παύουν να υπάρχουν. Αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή που γίνεται θρύψαλα και περιουσίες γίνονται καπνός.
Αυτό ακριβώς θα εξακριβώσουμε, θα (προσπαθήσουμε να) μάθουμε να κοντρολάρουμε. Οι έρευνες διαδέχονται η μια την άλλη. Εδώ θα παρουσιάζουμε (και) αυτά τα αποτελέσματα. Τα κλειδιά για την καλύτερη δυνατή ψυχολογία. Την αποφυγή του εθισμού και του μοιραίου.
Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι η όλη διαδικασία του στοιχήματος, του παιχνιδιού και του αποτελέσματος, είτε αυτό είναι θετικό για τον παίκτη είτε όχι, συναρπάζει και χαρίζει στους περισσότερους μια ανείπωτη ευχαρίστηση, γεγονός που ερευνητές του αποδίδουν, με ευστοχία, τον όρο «ηδονή του τζόγου» (Margolis, 1997). Σε κάθε περίπτωση η άγνοια σκοτώνει. Παντού και πάντα.
O παίκτης σε όλες του τις μορφές. Από τη ρουλέτα, το κουπόνι, το χορτάρι, το παρκέ, τον κουλοχέρη ως το φλερτ και την πολιτική σκακιέρα! Η συμβουλευτική ψυχολογία και επιστημονικές αναλύσεις θα δώσουν τη λύση.
Υπάρχει;
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ladouceur, R., Jacques, C., Giroux, I., Ferland, F., & Leblond, J. (2000). Brief communications analysis of a casino’s self-exclusion program. Journal of Gambling Studies, 16(4), 453-460.
Margolis, J. (1997). Casinos and crime: An analysis of the evidence. Report prepared for the American Gaming Association.
*Από την παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου
