Πού θα προτιμούσατε να δουλεύετε; Σε έναν ανέμπνευστο, γκρίζο, μουντό χώρο που μοιάζει σαν να ξεπήδησε από μυθιστόρημα του Κάφκα, ή σε ένα γραφείο με τέχνη, ωραία χρώματα και διαλεγμένα προσωπικά αντικείμενα;
Την απάντηση στην παραπάνω ερώτηση ήδη την ξέρετε. Ένας χώρος μπορεί πολύ εύκολα να καθορίσει την συναισθηματική και διανοητική μας κατάσταση. Και τα γραφεία που χρησιμοποιούν τη δύναμη της τέχνης καταφέρνουν όχι μόνο να ομορφύνουν ως χώροι, αλλά και να ενδυναμώσουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων τους.
Αυτό που ήδη ξέρουμε έχει αρχίσει να αποδεικνύεται και επιστημονικά με πάμπολλες έρευνες παγκοσμίως. Για να μην σας βομβαρδίσουμε με δεδομένα, σας γράφουμε ενδεικτικά τους πιο πρόσφατους φορείς τέτοιων ερευνών: Business Committee for the Arts, International Association for Professional Art Advisors και Πανεπιστήμιο του Exeter.
Ο καθηγητής Craig Knight, μελετάει εδώ και 12 χρόνια Ψυχολογία Εργασιακού Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο του Exeter στο Ηνωμένο Βασίλειο, ως επικεφαλής μιας ερευνητικής ομάδας με την επωνυμία Identity Realization (IDR). Μεταξύ άλλων λέει: «Υπάρχει μια πραγματική τάση να επιλέγουμε αποστειρωμένους, ‘στεγνούς’ χώρους εργασίας, που έχουν σχεδιαστεί για να ενθαρρύνουν τους εργαζόμενους να κάνουν απλώς τη δουλειά τους χωρίς να διασπάται η προσοχή τους». Αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος της επιστήμης στον κόσμο που πιστεύει ότι αυτή η προσέγγιση ενισχύει την παραγωγικότητα ή κάνει πιο ευτυχισμένους τους εργαζομένους, σύμφωνα με τον Knight. «Αν εμπλουτίσετε ένα χώρο οι άνθρωποι αισθάνονται πολύ πιο ευτυχισμένοι και δουλεύουν καλύτερα. ένας πολύ καλός τρόπος να γίνει αυτό είναι με τη χρήση της τέχνης».
Δυστυχώς για πολλά χρόνια στην Ελλάδα, και κυρίως στον Δημόσιο Τομέα, η αισθητική ενός γραφείου, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα –ή για να ακριβολογούμε, σε καμία μοίρα. Αυτή η ά-μοιρη προσέγγιση, χώρων μουντών και γκρίζων, έχει αρχίσει να αλλάζει.
Σιγά-σιγά αντιλαμβανόμαστε ότι ένας χώρος που εκπέμπει δημιουργικότητα, ενθαρρύνει και την δημιουργικότητα. Το περιβάλλον ακόμα και ενός απλού λογιστικού γραφείου, δεν οφείλει να παραμένει αποστειρωμένο. Η αισθητική μπορεί να αποτελέσει διέξοδο και δίοδο επικοινωνίας, ακόμα και σε μη-καλλιτεχνικά, ξερά ορθολογιστικά επαγγέλματα.
Γι’ αυτή τη μετάβαση, από μια εποχή που το περιβάλλον εργασίας απαρτιζόταν από καρέκλες και γραφεία στοιβαγμένα και παραταγμένα στον χώρο, σε μια εποχή που ενθαρρύνει την επέλαση του «ωραίου» μέσα στο εργασιακό ωράριό μας, δεν χρειάζονται σπατάλες και χρήματα. Όταν μιλάμε για τέχνη, δεν εννοούμε μόνο τους πίνακες του Ρούμπενς και τις χορεύτριες του Ντεγκά.
Τέχνη είναι κάθε πράγμα που προσδίδει στον χώρο αξία, μια αφίσα που μας εκφράζει, ένα καλοφτιαγμένο wall art, μια ταπετσαρία με άποψη, ένα ντιζαϊνάτο αντικείμενο δίπλα στον υπολογιστή μας, ένα καδραρισμένο quote στον τοίχο μας.
Μακάρι όσο περνάει ο καιρός να βλέπουμε όλο και περισσότερους εργοδότες και εργαζόμενους να βάζουν τέτοιες ‘οπτικές ποιότητες’ στον χώρο τους. Το μάτι μας θα ανοίξει, όταν ανοίξει και το μυαλό μας. Και αντίστροφα.
